News

Ամենազավեշտալին այն է, որ նկատում եմ' մարդիկ, որոնք Հայաստանի իշխանություններին մեղադրում էին, թե ինչու են Արցախյան վերջին պատերազմում 44-րդ օրը "հանձնվել" ու "կապիտուլյացիոն" ակտ ստորագրել, քննադատում են իշխանության այն արդարացում-պարզաբանումը, որ դա արվել է տասնյակ հազարների հավելյալ զոհ չտալու ու գոնե Արցախի մնացած մասը պահելու համար, այսօր նույն մարդիկ քննադատում են, թե ինչի Զելենսկին Ուկրաինան կամ նրանից մնացած մասը փրկելու համար չի հանձնվում, կռվում է մինչեւ վերջին փամփուշտն ու վերջին ուկրաինացին... 

Ուզում եմ հասկանալ' այդ մարդիկ խղճի ազնվության, տրամաբանության թե ինչի պրոբլեմ ունեն։ Ի վերջո' նրանց իրար հակասող երկու մոտեցումներից մեկը պետք է ճիշտ լինի' կամ Փաշինյանն էր ճիշտ, Զելենսկին' սխալ, կամ հակառակը։ Չի լինի կողմնորոշվեն? Մանավանդ որ ոչ Արցախի, ոչ Ուկրաինայի պատերազմներում կռվողն ու զոհվողը իրենք չէին ու չեն...