Ինքնանվաստացման ակտ, բայց արդյոք հանուն ոչնչի՞ ․ Անդրանիկ Թևանյան
Հայաստանն, ի դեմս իր ղեկավարի, ռազմավար է դարձել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի համար։
Թուրքիայի նախագահի երդմանը լայն բացված բերանով մասնակցելը խորացնում է ողջամիտ կասկածները 44–օրյա պատերազմի դավադիր բնույթի թեմայով։ Դա նաև հուշում է, որ նա պարտք ու պարտավորություն ունի, որը չի կարող չկատարել։ Նրան անընդհատ անում են առաջարկներ, որոնցից նա չի կարող հրաժարվել։
Ի դեպ, ռազմավարի անունը, որպես կանոն, չեն տալիս։ Նա հյուրերի շարքում միայն ֆիզիկապես է ներկա գտնվում։ Նրան միայն ցուցադրության համար են օգտագործում։
«Թավշյա» վարագույրն այլևս լայն բացված է։ Պատերազմը, փաստորեն, հանուն ոչնչի չէր։ Այլ հարց է, որ այդ «ինչի» դիմաց հազարավորները զոհվեցին։ Այդ «ինչի» չափն ու ձևը միայն «հերձումից» հետո կպարզվի։
