«Լսում ենք դրոն կամ ԱԹՍ, ու հայտնվում բարձրտեխնոլոգիական անվանումներով պատրանքների մեջ». Հակոբ Բադալյան
Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի գրառումը. «Նախորդ, դրոնների թեման առիթ տվեց անդրադառնալ մի դիտարկման, որ արել էի այս օրերին ինձ համար, ու հիմա մտածեցի բարձրաձայնել:
Մենք լսեցինք «դրոն» անունը ապրիլյան քառօրյայից հետո, բայց քանի որ հետևանքը մի շարք պատճառներով այնքան ծանր չէր, որքան չորս տարի անց, մենք «ականջի հետև» գցեցինք «լսածը»: Մանավանդ, որ հետո լսեցինք Իսկանդերը ու «խլացանք» մնացյալ ամեն ինչի հանդեպ:
Հետո դրոնի «ձայնը» ցավեցնող ուժգնությամբ լսեցինք արդեն 44-օրյա պատերազմում: Հիմա այն դուրս չի գալիս մեր «ականջների» միջից, որովհետև մեր երիտասարդների կորստի ցավն էլ դուրս չի գալիս մեր սրտից: Բայց դրոնի «ձայնը», լինելով մեր ականջներում, էդքան էլ համարժեք ընկալված չէ մեր «գլխում»: Մենք, օրինակ, մտածում ենք, թե ռազմական դրոնների մրցունակ արդյունաբերություն հիմնած երկրների հասնելն ու անցնելը մեկ-երկու քայլի և ընդամենը «չթալանելու» հարց է: Իրականում, ցանկությունն ու «չթալանելը» միայն առաջին քայլերն են, մինչդեռ հաջորդ քայլերը պահանջելու են ավելի շատ լուռ ու տքնաջան աշխատանք, խոշոր գործընկերների ներգրավում, միլիարդներ, քաղաքական շահեր և այլն:
Մինչդեռ, մենք էստեղ շարունակում ենք լսել դրոն կամ ԱԹՍ, ու պարզապես հայտնվում արդեն բարձրտեխնոլոգիական անվանումներով պատրանքների մեջ: Օրինակ, մեր մեդիադաշտում կարող է այնպիսի հնչեղությամբ մատուցվել ԱԹՍ-ների մրցույթը, կարծես մենք ուր որ է հասնում ենք ռազմական անօդաչուների մրցունակ արտադրության շեմ: Մինչդեռ այդ ամենը վկայում է, մեզանում այդ խնդրի դեռևես «մանկապատանեկան» մակարդակի պատկերացման գերիշխող լինելու մասին:
Կրկնեմ, խոսքը ոչ թե անհնարինության, այլ խնդրի սահմանների իրատեսական պատկերացման և ըստ այդմ անելիքների գնահատման մասին է: Եվ այստեղ է, որ անհամարժեքության վկայություն է դառնում, օրինակ, ֆեյսբուքյան մի այլ դրվագ: Ընդ որում, գնահատողական անհամարժեքության դեպքում, երբ նպատակներն. իհարկե. միանգամայն բարի ու անկեղծ են: Խոսքն այն մասին է, որ ֆեյսբուքում շատ կարճ ժամանակում ամբողջացավ անօդաչուների օդանավակայանի հանգանակությունը, մինչդեռ առ այսօր շարունակվում է մեր վիրավոր, հաշմանդամ զինվորների համար վերականգնողական կենտրոն կառուցելու կրկնակի ավելի քիչ փող պահանջող հանգանակությունը:
Որովհետև մի դեպքում կար դրոն կամ ԱԹՍ «մոգական» բառը, իսկ մյուս դեպքում՝ ոչ: Երկուսն էլ կարևոր նպատակ են ,իհարկե, բայց, վերականգնողական կառուցվող մեկ կենտրոնը կարող է լուծել ահռելի խնդիրներ այդ ուղղությամբ, մինչդեռ անօդաչուների, կուզեք, 10 օդանավակայան կառուցենք, դա որևէ էական բան չի փոխելու, եթե մեր խնդիրն է ռազմական բարձր մրցունակությամբ անօդաչուների սերիական արտադրության մակարդակի հասնելը: Այդ խնդրի պարագայում, անօդաչուների օդանավակայանի վրա գերկենտրոնացումը կարող է հիշեցննել մի հայտնի անեկդոտ, երբ մեկը գտնում է կոճակը և ուրախացած բացականչում՝ «ուխխ, մնաց գտնեմ վերարկուն»:
Վերստին, անկասկած ամեն ինչ սկսում է և շարժվում քայլ առ քայլից, բայց չափազանց կարևոր է քայլերի տրամաբանական հաջորդականությունը»:
Mamul.am
