Իսկ ինչ արժեհամակարգ են սերմանում «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում
«Նիկոլ Փաշինյանի մեղքը 2018-ին իշխանության գալով խաղաղության դոկտրին չձևակերպելն է» հրապարակման մեջ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի նախկին տնօրեն Աշոտ Բլեյանը «Հրապարակին» ասել է. «Ուրեմն Նիկոլ Փաշինյանի մեղքը 2018-ին իշխանության գալն ու չձեւակերպելն է խաղաղության՝ ուզում եք դրան դոկտրին ասեք, դա։ Այսինքն, ինքը պետք է գար՝ չունենալով ղարաբաղյան էդ հակամարտության բեռը, ինքը պետք է գար ու հասկանար, իմանար, թե դա ինչ ողբերգական ազդեցություն կարող էր ունենալ։ Երկրորդը․ որ ինքը, լինելով թիվ մեկը պետական կառավարման համակարգում, պետք է բացառեր պատերազմը։
Այսինքն՝ չէր կարելի թույլ տալ, որ հարցի կարգավորման համար՝ անգամ որպես հնարավորություն, լինի պատերազմը։ Այսինքն՝ 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ի պատերազմը չբացառելուց ավելի մեծ մե՞ղք կար։ Նա թերագնահատեց պատերազմի ողբերգականությունը, դրա հրեշավորությունը, դրա անթույլատրելիությունը»։
Առաջ անցնելով, հարկ ենք համարում կրթության ոլորտի ապագա պատասխանատուներին հորդորել, որպեսզի համապարփակ ուսումնասիրություններ իրականացվեն «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում՝ մեր ազգային արժեհամակարգին` մատաղ սերնդի մեջ սերմանված և սերմանվող արժեքների համապատասխանության մասով: Բլեյանը հավանաբար իր ձևով է հասկացել, թե ինչ սերմանել երիտասարդի մեջ. թրքասիրություն, չէ, կոպիտ հնչեց, պացիֆիզմ, տոլերանտություն ու նման բաներ, օրինակ, եթե պարտվել ես, ապա պետք է հպարտանալ դրանով կամ` հաղթել է պետք մահվանը, անելանելիությանը, այլ ոչ թե թշնամուն: Ինչևէ, նրան «նախկին» դարձնելը, թերևս Արայիկ Հարությունյանի միակ դրական ու մեծ գործը կարելի է համարել: Թեպետ, դա կրթական համակարգում նրա պատճառած ավերածությունները չի կարող մեղմել:
Հարցազրույցի առաջին պարբերությունում Բլեյանն ափսոսանք է հայտնում, չէ, Փաշինյանին մեղսագրում է մի բան, ինչ միայն զարմանք ու տարակուսանք է առաջացնում. «2018-ին իշխանության գալն ու խաղաղության դոկտրինա չձևակերպելը»: Սա կամ անտեղյակության կամ Փաշինյանի դիվանագիտական «հանճարի» թյուրըմբռնման արդյունք կարող է լինել: Ահա, թե ինչու: 2018 թվականի ԱԺ հատուկ նիստում, նա հայտարարել է. «Ղարաբաղի հարցի ցանկացած կարգավորում պետք է ընդունելի լինի Հայաստանի, Արցախի և Ադրբեջանի ժողովուրդների համար»: Սա դասական խաղաղության դոկտրին է: Հիմա, Արցախը, դե ֆակտո, չկա, որ հարցնենք, թե ընդունելի՞ է եղել, արդյոք, այդ «դոկտրինը» «կողմերին», իսկ ՀՀ-ն զբաղված է (ավելի ստույգ՝ ռուսական բանակը) ԽՍՀՄ սահմանների պաշտպանությամբ, այնպես որ ցանկացած որոշում նրա համար ընդունելի է: Բացի դրանից, Փաշինյանը այդ ժամանակ նաև հայտարարել է. «Որոշումները պետք է կայացվեն համազգային եղանակով, ընդհուպ կարելի է հանրաքվե անցկացնել…մեր խնդիրն է բանակցային գործընթացում հասնել մի այնպիսի լուծման, որը մեր ժողովրդի համար ընդունելի լինի»: Սա նույնպես խաղաղության դոկտրինի մաս է կազմում: Օրինակ, ժողովրդի համար ընդունելի է, որ թուրքերի հետ զարգանանա առևտրատնտեսական հարաբերությունները, որ թուրք ներդրողները, որպես Ստամբուլի քույր քաղաք, Երևանի կենտրոնում կառուցեն Տաքսիմ թաղամաս:
Նախաբանը ոչ թե երկարեց, այլ ձանձրալի դարձավ: Սույն հոդվածը, ի սկզբանե, մտահղացվել էր Բլեյանի՝ «ղարաբաղյան էդ հակամարտության բեռը» արտահայտության առնչությամբ: Այժմ անցնենք բուն ասելիքին.
1. ղարաբաղյան հակամարտության բեռ
2. Սյունիքի հակամարտության բեռ
3. Անկլավների հակամարտության բեռ
...
4. Հայկական հարցի բեռ և այլն:
Թվարկված և չթվարկված բոլոր «բեռերն» առաջացել են հայերի «մեղքով»: Հետևաբար, հայերը «սարսափելի բեռ» են աշխարհի ուսերին: Հայաստանը «բեռնաթափվեց» Արցախից, շուտով կբեռնաթափվի Սյունիքից և անկլավներից, իսկ աշխարհը՝ հայերից: Կարծես, այդ ճանապարհին ենք, ըստ Թուրքիայից ստացվող «դրական ազդակների»:
Գագիկ Վարդանյան
Hraparak.am
