Ուկրաինա ռուսական ներխուժումից օրեր անց բավականին հաճախ սկսեց հնչել միտքը, թե մենք՝ հայերս, պետք է սովորենք ուկրաինացիներից: Ընդ որում, այդ ամենն ասվում է պատերազմի վերաբերյալ ունենալով ընդամենը լրահոսի տեղեկացվածություն, որտեղ անմնացորդ քարոզչական պատերազմ է: Իրականում ինչ է կատարվում 40 միլիոնանոց երկրի հանրության մոտ, թերեւս շատ դժվար է կողմնորոշվել անգամ տեղում, ուր մնաց հարյուրավոր կամ հազարավոր կիլոմետրեր հեռու:

Այո, ուկրաինացիները դիմադրում են, դիմադրում են համառ, հերոսաբար, անձնուրաց: Իսկ ինչ՝ հայերը չէին դիմադրու՞մ: Այո, Հայաստանում կային բազմաթիվ խնդիրներ եւ դրանք մեզ համար տեսանելի էին, որովհետեւ մենք փոքր Հայաստանում ու Արցախում էինք: Իսկ գիտե՞նք, թե ինչ է կատարվում 40 միլիոնանոց Ուկրաինայում ամբողջապես, ով ումից ինչ դժգոհություն ունի, ով ում ինչ պահանջ ունի, ինչ քեն ունի, ինչ սեր ունի, ինչ հավատ ունի եւ այլն: Կրկնեմ, լրահոսը ամբողջապես քարոզչական պատերազմ է: Ընդ որում, պետք է նկատել, որ ուկրաինացիները այն շատ լավ են վարում, անկասկած ոչ առանց արտաքին փորձառու ինստրուկտաժի՝ ինչպես որ ռազմական պարագայում:

Բայց մտածել, թե 40 միլիոնանոց հսկա երկիրը իր պատմա-քաղաքական էապես տարբեր միջավայրով, անգամ տարբեր բնույթի պատերազմով համեմատելի է Հայաստանի հետ ու մենք պետք է հայրենասիրություն սովորենք, թերեւս ավելորդ «ինքնախարազանում» է: 

Մենք պետք է ոչ թե հայրենասիրություն, հայրենիքի համար կյանք տալով կռիվ սովորենք, այլ սովորենք կառավարել: Ընդ որում, այդտեղ մենք Ուկրաինայից սովորելու շատ բան չունենք: Նույն կոռուպցիան է եղել, «օլիգարխատը», պարզապես մասշտաբի եւ աշխարհագրական դիրքի որոշակի այլ «էֆեկտով»: Ընդ որում, այդ էֆեկտը զգացվել է բանակի վրա ծախսի տեսքով, որ կերպարանափոխել է ուկրաինական բանակը 2014-15-ի համեմատությամբ: 

Ուկրաինային եւ այդ երկրի ժողովրդին պետք է կարեկցել, ոորովհետեւ որպես պետություն դարձավ աշխարհաքաղաքական մեծ խայծ, ստանալով մարդկային մեծ տառապանք ու ցավ: Կարեկցել, եթե անգամ իրենք բացարձակ անտարբեր էին մեր ցավին, որովհետեւ կարեկցանքն առեւտուր չէ, այլ մարդկային արժանիք:

Հակոբ Բադալյան

Այս թեմայով կարդացեք

Թողնել մեկնաբանություն

Գրել մեկնաբանություն