Ուկրաինայի մասին չխոսենք անցյալով
Ակնհայտ է, որ Արեւմուտքին չի հաջողվել Ուկրաինայից ձեւավորել մի այնպիսի պետություն, որը մի կողմից պատվար դառնար Արեւմտյան Եվրոպայի եւ Ռուսաստանի միջեւ, իսկ մյուս կողմից էլ սպասարկեր անգլո-ամերիկյան նկրտումները՝ ռուսական էներգակիրների տարանցիկ ճանապարհների հետ կապված: Նախ՝ պարզվեց, որ Ռուսաստանը խնդիրներ չունի ցամաքային Եվրոպայի հետ, իսկ հետո նաեւ՝ որ Ռուսաստանն ամենեւին էլ դատապարտված չէ սեփական էներգառեսուրսների արտահանման գործում անգլո-ամերիկյան «տանիք» ունենալու հեռանկարին:
Ուկրաինական խողովակաշարերով չի՞ ստացվի, կարտահանեն թուրքական հոսքով, թուրքական հո՞սքն էլ կփակեն՝ կարտահանեն Բելառուսով եւ Հյուսիսային հոսք-2-ով: Իսկ եթե Արեւմուտքն ավելի հեռուն գնա, չի բացառվում, որ Ադրբեջանից ու Միջին Ասիայից ձգվող խողովակաշարերը, հանկարծ, Բաքու-Ջեհյան գծից շեղվեն ու դուրս գան Սեւ ծովի ռուսական ափերի մոտ: Մի խոսքով՝ ակնհայտ դարձավ, որ Ուկրաինա պահելը բավականին թանկ է նստում Արեւմուտքի համար, եւ Արեւմուտքը, որքան էլ դժվար էր Զելենսկու համար հայտարարել այդ մասին, Ուկրաինային թողեց մենակ: Այսքան բան ինքնուրույն հասկանալու համար Ուկրաինան, ավաղ, պետք է անցներ կրակների միջով:
Մայդանից հետո Ուկրաինայում երկու իշխանություն փոխվեց: Իրենց սպառած մայդանականներին փոխարինեց Զելենսկու իշխանությունը, բայց Արեւմուտքն այդպես էլ ոչինչ չձեռնարկեց Ուկրաինային տված խոստումներն իրականացնելու համար: Ուկրաինային չընդունեցին Եվրամիության մեջ, Ուկրաինան ՆԱՏՕ-ի անդամ չդարձավ, ֆինանսական աջակցությունը հանգեց Ուկրաինայի բանակը արեւմտյան խոտանված զենք-զինամթերքով «ապահովելու» տխուր իրողությամբ: Եվ, ամենակարեւորը՝ Ուկրաինայի ժողովուրդն այս տարիներին ավելի լավ չապրեց եւ սկսեց հոգնել չդադարող քաշքշուկի մեջ հիմարի դեր կատարելուց: Ուկրաինայի հետմայդանյան իշխանություններն այնպես խրվեցին կոռուպցիայի մեջ, որ ավելորդ էր այլեւս հուսալ, որ նրանք կկարողանան լուծել կուտակված տնտեսական եւ սոցիալական բարդ խնդիրները:
Միով բանիվ, Ռուսաստանը շատ ճիշտ ընտրեց Ուկրաինայի կառավարիչներին դաս տալու եւ իրենց տեղը ցույց տալու պահը: Պուտինը շատ ավելի լավ գիտեր, թե ինչ է կատարվում Ուկրաինայի հետ, քան այդ երկրի իշխանությունները, որոնք, Արեւմուտքի խոստումներից շլացած, անցել էին լկտիության բոլոր սահմանները: Ստեղծված իրավիճակում Պուտինին կարելի էր մեղադրել անգործության մեջ, եթե նա Դոնբասի ինքնահռչակ հանրապետություններին օգնելու պատրվակով այս հատուկ ռազմական գործողությունը չձեռնարկեր: Իսկ որ այդ գործողությունը մանրակրկիտ մշակված էր ու հաշվարկված, երկու կարծիք լինել չի կարող: Պուտինը գիտեր, թե ինչ է անում, ինչպես կպահի իրեն Արեւմուտքը, եւ ինչպես կընդունի ռուսական ուժերի մուտքը Ուկրաինա խաղաղ բնակչությունը: Ի տարբերություն Պուտինի՝ Զելենսկին մինչեւ վերջ հույսը դնում էր Արեւմուտքի եւ ՆԱՏՕ-ի աջակցության վրա, ինչն այդպես էլ չստացավ:
Ուկրաինայում իշխանափոխությունն անխուսափելի է: Որքան էլ Զելենսկին փորձի հաշտության եզրեր գտնել Ռուսաստանի հետ, հատուկ գործողությունը կշարունակվի այնքան, մինչեւ Ուկրաինայում համակարգային փոփոխությունները հասնեն իրենց տրամաբանական ավարտին, եւ երկիրը վերջնականապես ազատագրվի Արեւմուտքի կողմից պարտադրված կառավարիչներից:
Կեսճանապարհին կանգնելը կնշանակի տապալել փայլուն մտածված ծրագիրը եւ ազգակից ժողովրդին թողնել բախտի քմահաճույքին՝ ընդհուպ անկախությունը կորցնելու ռեալ վտանգի առջեւ: Ուկրաինան պետք է դառնա կայուն պետություն: Դա բխում է ինչպես Եվրոպայի, այնպես էլ Ռուսաստանի եւ անգամ Հայաստանի շահերից: Փաշինյանի՝ իշխանության գալուց ի վեր մենք երբեք շահեկան դիրքերում չենք հայտնվել աշխարհաքաղաքական փոփոխությանների արդյունքում: Կայուն Ուկրաինան չի կարող հայտնվել թուրք-ադրբեջանական հակահայկական ծրագրերում, սպասարկել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի աշխարհաքաղաքական նախագծերը: Կարծում եմ՝ առաջիկայում մենք առիթներ կունենանք հիշելու նաեւ հայ եւ ուկրաինացի ժողովուրդների բարեկամությունը, որի մասին մոռացել էինք Մայդանի ու թավշյա հեղափոխության պատճառով:
Hraparak.am
