ՆԱՏՕ-ի հայտը թարմացրել է հին վեճերը Շվեդիայի և Ֆինլանդիայի միջև
Թուրքիայի դիրքորոշումը Շվեդիայի և Ֆինլանդիայի՝ ՆԱՏՕ մտնելու վերաբերյալ թարմացրել է հին վեճերը Հյուսիսատլանտյան դաշինքում խնդրահարույց հարցերի շուրջ, գրում է Politico-ն։
Հոդվածի հեղինակները հիշեցնում են, որ Թուրքիայի առաջնորդ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը սկանդինավյան երկրների համար մի շարք պայմաններ է առաջադրել, որից հետո նրանք կստանան դաշինքին միանալու Անկարայի դիմումի հաստատումը։ Մասնավորապես, պահանջը վերաբերում էր Ֆինլանդիայից և Շվեդիայից 33 հոգու Թուրքիա արտաքսմանը, որոնք, ըստ թուրքական կողմի, աջակցում են ահաբեկչությանը։
Նրանցից մեկը շվեդ օրենսդիր Ամինե Կակաբավեն է՝ երկարամյա քուրդ իրավապաշտպան ակտիվիստը, ով Շվեդիայի կառավարությանը դրդել է ընդլայնել համագործակցությունը Սիրիայի քրդերի դեմոկրատական միություն կուսակցության (PYD) և Սիրիայի հյուսիսում գտնվող քրդական YPG-ի հետ, որը հակամարտություն է մտել թուրքական զորքերի հետ: .
Նյութում ընդգծվում է, որ այս քայլն աննկատ չի մնացել Անկարայում։ Այսպիսով, անցյալ շաբաթ թուրքական իշխանությունը հայտարարեց, որ Կաքաբավեի գործարքը խորհրդանշում է Շվեդիայի արտաքին քաղաքականությունը, որը «վաղուց աջակցում է քրդական խմբավորումներին, որոնց Անկարան ահաբեկիչներ է համարում»։
Լրագրողների կարծիքով՝ Թուրքիայի և Շվեդիայի շահերի բախումը ՆԱՏՕ-ի համար սրվել է ոչ ճիշտ պահին՝ կապված Ուկրաինայի իրադարձությունների հետ։ Բացի այդ, Անկարայի դժգոհությունը կարող է բացահայտել դաշինքի «հին վերքերը», քանի որ ռազմական դաշինքի որոշ անդամներ արդեն իսկ տարաձայնությունների մեջ են մտել Թուրքիայի հետ։
Մասնավորապես, 2009-ին Էրդողանը փորձեց արգելափակել Դանիայի նախկին վարչապետ Անդերս Ֆոգ Ռասմուսենի նշանակումը ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարի պաշտոնում, իսկ տասը տարի անց Թուրքիան դեմ արտահայտվեց դաշինքի անդամ Արևելյան Եվրոպայի երկրներ զորքեր ուղարկելու ծրագրին։ Երկու դեպքում էլ Անկարան դաշինքի երկրներից պահանջել է աջակցել քրդական խմբավորումների նկատմամբ իր դիրքորոշմանը։
Այս կապակցությամբ նյութի հեղինակները կարծում են, որ Շվեդիան և Ֆինլանդիան չեն կարողանա ընդհանուր լեզու գտնել Թուրքիայի հետ, քանի որ Անկարան հետ չի կանգնի իր պահանջներից և չի հաստատի ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու նրանց դիմումները։ Իր հերթին Ստոկհոլմն ու Հելսինկին նույնպես չեն զիջի թուրքական կողմին։ Այս առումով անհասկանալի է մնում, թե ինչ ավարտ կունենան այս դիվանագիտական վեճերը։
